Dag 17 - Lake Powell naar Monument Valley

De dag begon super relaxed met een ontbijtbuffet met uitzicht op het meer, een duik in het zwembad en klaar voor de reis naar Monument Valley.

Onderweg staan er tussenstops gepland bij twee van de mooiste plekjes van de wereld. Bij de eerste tussenstop kunnen we na een een pittige wandeling de bekendste en mooiste bocht van de Colorado rivier bekijken, Horseshoe Bend, oftewel hoefijzer bocht. De foto spreekt voor zich.

De tweede stop is bij een van de twee Antelope canyons. Deze zogenaamde slotcanyons zijn ondergrondse canyons die in miljoenen jaren door water en zand zijn uitgesleten. De vormen en kleuren zijn onnavolgbaar mooi.

Met nog een uur te gaan volgens de navigatie wisten we nog niet dat we een waar avontuur tegemoet gingen. Wel raar dat de navigatie aangeeft dat we ruim een uur over 30 km gaan doen...

Er waren wegwerkzaamheden, dus een beetje offroad kan, maar dat bleek de gehele resterende weg aan te houden. 30 km rotsen, rood zand, een hele slechte weg langs en door de canyons. Langzaam begonnen we ons te beseffen dat we wel eens goed fout kunnen zitten. Duidelijk was dat de weg veel te leiden had gehad van de hevige regen en om niet vast te komen zitten moest het tempo hoog blijven. Maar dan een bocht naar links bergafwaarts en... vol in de remmen want de weg voor ons is weggespoeld!! We inspecteren te voet de eventuele mogelijkheden maar oversteken is kansloos.

Dan maar in de achteruit. Ondertussen is het 19 uur, met een uurtje wordt het donker en terug wordt echt een pittige tocht. Gelukkig genoeg water en benzine voor de terugweg. Maar achteruit blijkt lastiger dan gedacht, de auto zit vast en bij iedere poging iets te ondernemen zakken de wielen verder in het zachte rode zand. Enigszins spannend begint het nu toch wel te worden. We hebben al zeker een uur niemand gezien, we zitten echt middenin de canyon en zitten kilometers van de bewoonde wereld af.

Met takken, boomstammen en de matten uit de auto geeft Alexander aan het nog eenmaal te gaan proberen en anders gaat hij lopen om hulp te halen.... De ervaring met rijden in de sneeuw komt goed van pas. Achter het voorwiel graaft hij een ruimte uit voor de boomstam. Ik prepareer met de kids de weg voor het geval het lukt en dat we dan niet met twee meter weer in het vorige gat belanden. De spanning stijgt maar het lukt. Met grote vaart vliegt Alexander de heuvel weer op. Ik neem de boomstam mee onder de arm, de kids met de benen omhoog om zo plek voor de boomstam te maken, die ons ten slotte gered heeft van een overnachting in de middle-off-nowhere. We rijden zeker drie mile achteruit voor we een plekje vinden hard en droog genoeg om te draaien. En dan voorruit terug over de keien en rotsen, langs een enkel huisje van een verdwaalde Indiaan terug naar de verharde weg. Om 21 uur komen we zeer opgelucht in het pikdonker aan op de verharde weg. Het avondeten wordt chips en water en we besluiten alsnog door te rijden naar onze eindbestemming. Zes uur later dan gepland komen we om twaalf uur 's nachts aan bij het View-hotel. We tillen onze twee slapende kinderen naar binnen en kijken terug op een heus avontuur :-).